Een verongelijkte hoogbegaafde gaf Noks Nauta inspiratie voor een nieuwe column.

De verongelijkte hoogbegaafde

Recent sprak ik een hoogbegaafde die zich gepasseerd voelde. Hij was niet gevraagd om mee te doen aan een bepaald initiatief, terwijl hij dat graag had willen doen. Zijn toon was heel verongelijkt. Dat merk ik wel vaker bij hoogbegaafden. Waarom is dat eigenlijk?
Al nadenkend hierover hoorde ik tussen de regels de volgende gedachten: “Waarom wordt er niet naar mij geluisterd?”, “Waarom word ik gepasseerd?”, “Zie je niet dat ik ook goede dingen presteer?” En ik realiseerde me, dat dit wellicht al jong is ontstaan. Hoogbegaafde kinderen staan nogal eens buiten de groep. Ze worden gepasseerd en voelen zich heel eenzaam als ze bijvoorbeeld niet meegenomen worden in spelletjes van anderen. Jammer dat deze hoogbegaafde volwassenen dit later nog steeds uiten in een toon van verongelijktheid én in het neerleggen van het probleem bij een ander: “Ze hebben me gepasseerd…”
Natuurlijk is dit gevoel heel naar en ik ken het een beetje. Je kunt nu gaan onderzoeken waar dit gevoel vandaan komt. En vervolgens besluiten dat het anders kan. Ze doen het je niet aan. Je kunt zelf aangeven waar jouw behoeftes zijn. Je kunt zelf een initiatief starten en anderen daarbij vragen. Uit de slachtofferrol!